ปัญญาจารย์ 2 (อังกฤษ: Ecclesiastes 2) เป็นบทที่ 2 ของหนังสือปัญญาจารย์ในคัมภีร์ฮีบรูหรือพันธสัญญาเดิมในคัมภีร์ไบเบิลของศาสนาคริสต์[1][2] หนังสือปัญญาจารย์ประกอบด้วยคำพูดเชิงปรัชญาของตัวละครที่เรียกว่าปัญญาจารย์ (โคเฮเลท; "ผู้สอน"; "ผู้พูดต่อหน้าที่ชุมนุมชน") อาจประพันธ์ขึ้นในช่วงศตวรรษ 5 ถึง 2 ก่อนคริสตกาล[3] เพชิตตา, ทาร์กุม และทัลมุด ตลอดจนผู้อ่านชาวยิวและคริสต์ศาสนิกชนส่วนใหญ่ถือว่าผู้เขียนหนังสือปัญญาจารย์คือกษัตริย์ซาโลมอน[4]บทที่ 2 ของหนังสือปัญญาจารย์มีเนื่อความต่อเนื่องจากบันทึกในวรรค 12-18 ของบทที่ 1 โดยเพิ่มข้อสังเกตเกี่ยวกับความพยายามของมนุษย์ในชีวิตซึ่งเกี่ยวข้องกับคำถามในปัญญาจารย์ 1 1:3 ที่ว่า มนุษย์ได้ประโยชน์อะไรจากการตรากตรำทุกอย่างของเขา ซึ่งเขาตรากตรำภายใต้ดวงอาทิตย์นั้น และความทุกข์กับความสุขของชีวิตในแง่ของประทานจากพระเจ้า[5]